نقد و نظری بر نسبی گرایی اخلاقی

نسبی­گرایی اخلاقی ازجمله رویکردها و نظریات نوظهوری است که درطول یک قرن اخیر چالش ها و واکنش ها ی فراوانی در میان معتقدان به آموزه های ارزشی واعتقادی به وجود آورده است. این نوشتار پس از تبیین برخی مفاهیم ومبادی تصوری مربوطه، به تجزیه وتحلیل انواع سه گانة نسبی گرایی یعنی نسبی گرایی توصیفی، فرا اخلاق وهنجاری پرداخته و در پایان به نقد و بررسی آن ها  می نشیند. در این پژوهش اثبات گردیده که ادله هیچ یک از سه نوع نسبی گرایی پیش گفته وافی به مقصود نبوده و مثبِت ادعای صورت گرفته نخواهد بود؛ زیرا به ترتیب، در نسبی‌گرایی توصیفی آنچه حائز اهمیت است این که باورهای اخلاقی بنیادین متفاوت باشد نه صرف اختلاف نظرهای ظاهری؛ در نسبیّت فرا اخلاق هم این ادعا که همه معرفت‌های اخلاقی نسبی اند، خود قضیه‌ای مطلق بوده و در نتیجه به پارادوکس و خود ستیزی خواهد انجامید، و در نهایت نسبی گرایی هنجاری نیز با نفی ونقض دو نسبیّت پیشین که در حقیقت مبانی و مقدمات آن بودند قابل اثبات نخواهد بود.